Eski Bayramları Özlemek Yaşlanmak Mıdır?

''Ah nerede o eski bayramlar!''

 Çocukluğunda ailesinden ve aile büyüklerinden bunu duymadan büyümüş olan var mıdır acaba? Ben ve benim dönemim bu cümlenin içinde büyüdük. Ancak garip olan şudur ki o sözlerin havada uçuştuğu dönemler benim bugün hasretle yâd ettiğim, ah çektiğim günler... Yemek masalarının dolu olduğu, salonda oturacak yer kalmayınca çocukların yerde bağdaş kurduğu, her kafadan bir sesin çıktığı ve bunun keyif verdiği tek zaman olan o bayramlarda bile eski bayramları arayan büyüklerimiz bugün hayatta olsaydı, ne derdi acaba? Muhtemelen diyecekleri şey belli...

''A ah, bayram mı geldi?'' 

Geldi tabii ya...

Ailemin çoğunluğu Almanya'da yaşıyordu, ben dahil... Şimdi düşünüyorum da hiçbir bayram geçmedi ki biz Türkiye'ye gelmeyelim... Hatta bayramdan aylar evvel biletler alınır ben her sabah ''kaç kere yatıp kalkacağız?'' diye sorardım. Bayram bu, düşünsenize tüm kuzenler bir aradasınız, sırtınıza havlular yetişmeyecek, kan ter içinde kudurup duracaksınız. El öpüp bir de harçlıkları cebe sıkıştırdınız mı, tamamdır! Ben Türkiye'ye gelirken hostesle uçardım, Almanya'dan beni alırlar, Türkiye'de aileme teslim ederlerdi. Bundan mıdır bilmiyorum ama bugün hala hostesleri gördüğüm zaman içten içe tebessüm ederim. Bir hostes olur da bu yazıyı okursa ve markette kendisine sebepsizce sıra verildiğine dair anısı varsa... Sıramı veren o kişi benimdir, evet bunu yaparım hala :) Hatta bir keresinde hostesi o kadar çok sevmiştim ki, sen de bizimle bayram evine gelsene demiştim ve gelemediği için saatlerce ağlamıştım. 

Bizde de her bayram ailenin en büyüğünde toplanılırdı. İlk gün herkes ailesini gezer, en son ise ailenin en büyüğü kimse o evde toplanırdı. Yemek sofraları, dört gözü çaydanlıkla dolu ocaklar, oyunlarımıza dahil olan ve belki bir daha hiç görmediğimiz misafir çocukları, sandalyelerden çadırlar kurduğumuz, tuvalet kapısında haraç kestiğimiz o bayram evlerini şimdi özlememek mümkün mü? O dönemin biz çocukları şanslıydık evet ama yetişkinleri de şanslıydı bence. Çünkü hala bayram bilincinin yaşandığı bir dönemdeydik. Hala özleniyorlardı, hala kapıları çalınıyordu, hala elleri öpülmek isteniyordu... Şimdi bayram için tatil önerileriyle dolu reklamlar düşmüyor ekranlardan, internette biletler bayram için değil, bayramda tatile gidecekler için indirime giriyor. Eskiden o biletler bizi bayramda sevdiklerimize kavuştururdu, şimdi denize, kuma, güneşe... Neden böyle oldu, neden eskiden değerli olan şeylerin bugün bir hükmü kalmadı bilmiyorum ama o zamanın büyükleri şimdi bu dünya yolculuğunu tamamladı, o evler yıkıldı ve yerlerine yeni rezidanslar dikildi, yeni sahipleriyle birlikte... O sıkı fıkı kuzenler cenazeden cenazeye, doğumdan, düğüne görüşür oldu. Herkes sosyal medyadan kimin ne yaptığını görmekle yetinir oldu. Fazlasına da kimse ihtiyaç duymaz oldu zaten... Mezarlık ziyaretlerini hatırlıyorum da. O zamanlarda arabaları park etmek için yerler olmaz, girişler kitlenirdi. Şimdiki vefat edenimiz o dönemden fazla iken mezarlıklarda ziyaretçi doluluğu oluyor demek... Çok da gerçekçi olmayacak gibi. Bence bayramların bir özelliği bu, her dönem öncekileri özleten, ah çektiren bir havası var... 

Ve dahası...

Her zaman dilimi kendi dönemiyle bütünleşiyor, kendi dinamiğini ortaya koyuyor. Biz her ne kadar teknolojiyi, gençliği suçlasak da zaman kendi benliğine esir... O zaman'ın normali ne ise... Biz de onu yaşıyoruz. 
Ezcümle, eski bayramları özlemek yaşlanmak mıdır bilinmez ama... Eski bayramlar daima özlenir...

Herkese huzurlu, sevdiklerinizle sarılabildiğiniz, eskileri özletmeyen bayramlar diliyorum! ❤️


Beni instagramda takip etmek istersen - ki çok sevinirim! - tıklayabilirsin.

Beni Twitter'da takip etmek istersen - ki yine çok sevinirim! - tıklayabilirsin.




Sevgiler,
Zencefilly