Pencereden...

Buraya bir sürü şey yazdım, yazdım ve sildim. Hatta en son oldukça uzun ve açık bir duygu patlaması yaşadım ama onu da sildim. Bazı hislerin kelimelerle buluşmaması fikri daha sağlıklı geldi kendim için... Ama bunu ileride geriye dönüp bu yazıya baktığımda kendi sırtımı sıvazlamak için yazıyorum. Çünkü ben bugün herkesi affettim.

Kaderimi,

Yaşadıklarımı,

Kırıldığım insanları,

Kızdığım insanları...

Ve kendimi. 

Her ne varsa kalbimde yük olmuş ve ağırlık oluşturmuş hepsini attım üzerimden. Kırıldıysam, kırıldım. Kırdıysam da kırdım. Hayat böyle değil midir zaten? Hatalara karşılık hatalarımız... Af kapısından yürümeden soğumuyor yüreği insanın, devam edemiyor yola. Gökyüzüne kaldırıp yüzünü ciğerlerini dolduramıyor o güzel havanın ritmiyle. Ben kalbimi ve hislerimi Allah'a emanet ettim aslında... Meselelerimi de O güne bıraktım... Böylesi en iyisi... 

Bu yazı kendim için yaşayacağım O günlerin ilk gününe bir pencere... 

Yeni bir sabaha, 

Yeni bir nefese, 

Yeni bir ruha... 

Yeniden,

Sil baştan... 

Sevgiler,
Zencefilly